PROGRAM

Czwartek 16.06.
10.00-15.00 Warsztaty | Centrum Kultury ZAMEK


Piątek 17.06.
10.00-15.00 Warsztaty | Centrum Kultury ZAMEK oraz teren festiwalu
13.00 Spotkania i projekcje filmowe | Pawilon Nowej Gazowni

17.30 Fanfaraϊ  (Agieria / Francja) | scena główna
18.30 Desert Slide  (Indie) | namiot
20.00 Yemen Blues  (Izrael / USA) | scena główna
22.00 Justin Adams & Juldeh Camara  (Wielka Brytania) | scena główna
23.45 Tsigunz Fanfara Avantura  (Polska, Poznań) | namiot

Sobota 18.06.
10.00-15.00 Warsztaty | Centrum Kultury ZAMEK oraz teren festiwalu
13.00 Wykłady i projekcje filmowe | Pawilon Nowej Gazowni

Koncert finałowy warsztatów:
17.00 Maria Pomianowska i przyjaciele  (Polska) | namiot

18.30 Dakha Brakha  (Ukraina) | scena główna
20.30 A Filetta  (Francja) | namiot
22.00 LA-33  (Kolumbia) | scena główna
23.45 Trio 3MA  (Mali / Maroko / Madagaskar) | namiot

Niedziela 19.06.
13.00 Wykłady i projekcje filmowe | Pawilon Nowej Gazowni

Koncert finałowy warsztatów
16.00 Zofia Dragan i Kapela Manugi (Polska ) | namiot
17.00 Bijan Chemirani (Iran/Francja) | namiot

godz. 19.00
19.00 R.U.T.A. Gore – Pieśni Buntu i Niewoli XV-XIX w. (Polska) | scena główna
20.30 Faiz Ali Faiz (Pakistan) | namiot  
22.00 Christine Salem (Reunion) | scena główna
23.45 Le Trio Joubran (Palestyna) | namiot 

 ARTYŚCI

Fanfaraϊ (Algieria/Francja)



Zespół powstał w 2005 roku. Ta 10-osobowa formacja nawiązuje do tradycji orkiestr ulicznych, a każdy jej występ to niezwykle barwne, żywiołowe i radosne widowisko. Grupa gra muzykę Północnej Afryki, łącząc
w swoich aranżacjach z humorem i odwagą tematy arabsko-berberyjskie, dźwięki afro-kubańskie, latynoskie i jazzowe. To swego rodzaju reinterpretacja muzyki ziemi Magrebu skonfrontowanej z innymi kulturami
– z tego faktu właśnie wynika oryginalność zespołu. Na scenie brzmią instrumenty dęte – trąbki, saksofony, puzony i tuby oraz tradycyjne instrumenty perkusyjne.

Desert Slide (Indie)



Desert Slide to najnowszy projekt, którego liderem jest Vishwa Mohan Bhatt – indyjski mistrz gry na stworzonym przez siebie instrumencie mohan veena, który łączy elementy tradycyjnych indyjskich instrumentów strunowych z cechami slide gitary z Ameryki Północnej. Artysta, dawny uczeń Ravi Shankara, jest laureatem Grammy przyznanej w 1994 roku za „A Meeting by the River”– materiał nagrany w duecie
z Ry’em Cooderem. Wraz z tą nagrodą Vishwa Mohan Batt stał się jednym z niewielu muzyków indyjskich, który znany jest na Zachodzie, nie tylko jako świetny improwizator, ale i natchniony kompozytor. Ma na swoim koncie kilkanaście albumów, na których konsekwentnie łączy tradycyjną muzykę indyjską z innymi gatunkami muzycznymi. W ramach Desert Slide Vishwa Mohan Bhatt współpracuje z romskimi muzykami
z grupy Divana z Radżastanu. Wirujące dźwięki mohan veena przeplatają się tu z pełnym natchnienia śpiewem Anwara Khana Manghaniyara, przywodząc na myśl „długie ujęcia kamery próbującej objąć bezkres pustyni”.

Yemen Blues (Izrael / USA / Urugwaj)



Yemen Blues to jedna z największych rewelacji na scenie world music ostatnich miesięcy. Zespół został znakomicie przyjęty podczas targów muzyki świata Womex 2010 w Kopenhadze. Ta gwiazdorska dziewięcioosobowa grupa pochodzi z Izraela, ale jej lider – charyzmatyczny Ravid Kahalani dorastał
w rodzinie jemeńskiej, ucząc się języka i tradycyjnych pieśni swoich przodków. (A muzyka Jemenu, dzięki stuleciom kulturowej wymiany z Afryką Wschodnią, jest niepodobna do niczego, co można usłyszeć na Półwyspie Arabskim). W obszarze jego zainteresowań muzycznych znalazł się także blues i soul Zachodniej Afryki, Sahary czy klasyczny śpiew operowy. Współzałożycielem Yemen Blues jest kompozytor, aranżer
i wirtuoz gitary basowej Omer Avital – „pionier w łączeniu jazzu z niezliczoną ilością elementów world music”. Obok artystów z Izraela skład zespołu tworzą muzycy ze Stanów Zjednoczonych i Urugwaju. Grupa proponuje kolorową, nowoczesną, a przy tym ujmująca mieszankę stylów – „najbardziej fascynujące dźwięki pochodzące z Ziemi Świętej”. Yemen Blues to „język, który zrozumiesz niezależnie od tego, skąd jesteś” – mówi Ravid Kahalani. Wśród instrumentarium zespołu odnajdziemy flet, wiolonczelę, oud i liczne instrumenty perkusyjne.

Justin Adams & Juldeh Camara (Wielka Brytania)



Surowy i bezkompromisowy afroblues. Gitara Justina Adamsa – jednego z najbardziej intrygujących muzyków brytyjskich, znajduje doskonałe dopełnienie w postaci hipnotycznych ritti (afrykańskich skrzypiec) zachodnioafrykańskiego mistrza Juldeha Camary i jego mocnego wokalu. Duet wspiera gitara basowa grającego z Robertem Plantem Billy’ego Fullera i instrumenty perkusyjne Dave’a Smitha. Muzycy mają na koncie prestiżowe nagrody, m.in. Radio 3 World  Music Award za pierwszy wspólny album „Soul Science” (2007), Nagrodę Best of British Blues 2009 oraz Songlines Award 2010. Krytycy oceniają ich dokonania entuzjastycznie. „The Guardian”: „W tych utworach słychać echo surowej żywiołowości The Clash, kołyszącego bluesa Muddy Watersa, jak i subtelność oraz majestatyczność pradawnych ballad griotów. Wspaniałe”. „Songlines”: „Nikt przedtem nie sprawił,  że spotkanie tych dwóch światów wydawało się tak nieuniknione, naturalne i że wyniknie z tego tak cholernie dobra zabawa. Świetna rzecz”. „Blues Matters”: „…zadziwiające partie gitary i ritti czerpią w równej mierze z muzyki celtyckiej i rock’n’rolla. Daje to hipnotyczny i transowy efekt…”. „The Times”: „Brzmi to bardziej ekscytująco niż ponowne zejście się Led Zeppelin…”.

Tsigunz Fanfara Avantura (Polska)



Tsigunz comes to town! W wolnym tłumaczeniu: ogniowe strzelby współczesnej cyganistyki, szybcy
i niebezpieczni królowie turbo groovu, cyniczni romantycy na granicy fałszu, po prostu tygrysy surowego brzmienia nu-gypsy! Zespół stanowi pomost łączący sztukę Wschodu i Zachodu, starych i młodych, wodę
z ogniem, gorące rytmy Majorca Party z cygańską swobodą i niemieckim ordnungiem. Zazdroszcząc Cyganom ich kultury i talentu, Tsigunz kradną tradycyjne melodie z Bałkanów, Turcji, Bliskiego Wschodu
i Indii, aby je potem bezcześcić i torpedować zdobyczami muzyki XXI wieku. Łączą tradycyjne instrumenty dęte i perkusyjne z najnowszymi osiągnięciami techniki, opracowanymi w Japonii, a wyprodukowanymi
w Chinach. Wszystko to przeniesione na polski grunt z tradycjami polskiej szkoły jazzu i postromantycznymi odniesieniami do słowiańskiej melodyki. Nie bez znaczenia jest strona wizualna występów. Zamiłowanie muzyków do zarostu, tombakowej biżuterii oraz charakterystycznego podrygiwania owocuje błyskawicznym sprzężeniem zwrotnym z publicznością, głównie płci pięknej.

DakhaBrakha (Ukraina)



DakhaBrakha powstał w 2004 roku w Kijowskim Centrum Sztuki Współczesnej DAKH. Założył go awangardowy reżyser teatralny Vladyslav Troitski. Nazwa zespołu pochodzi od staroukraińskich słów „dawać” i „brać”. To pierwsze jest jasne – dawać muzykę, radość, święto, całą gamę emocji i uczuć, które wnosi żywa muzyka i śpiew. Ale co z „brać”? DakhaBrakha czerpie pełnymi garściami z ukraińskiego folkloru, poznając go podczas wypraw. „Udajemy się do wiosek, stawiamy namioty i odwiedzamy miejscowe babuszki, prosząc je, aby zaśpiewały swoje pieśni. Nagrywamy je i używamy ich w naszych kompozycjach” – mówi zespół. Ukraińskie motywy ludowe łączą się w nich z muzyką Afryki, motywami arabskimi, bułgarskimi i węgierskimi. Instrumentarium zespołu tworzą indyjskie tabla, gong buddyjski, wiolonczela, marakasy, rosyjskie treszczotki.
DakhaBrakha wystąpił na ponad 300 koncertach, brał udział w wielu międzynarodowych festiwalach. Muzyka DakhaBrakha zabrzmiała w ponad 10 filmach, usłyszeć ją można m.in. w nowym obrazie sławnego irańskiego reżysera Mohsena Makhmalbafa. Od kilku lat zespół współtworzy festiwal Gogol-Fest w Kijowie, na którym zaprezentował wspólny program z Kimmo Pohjonenem.

A Filetta (Francja)



Powstały w 1978 roku siedmioosobowy zespół wokalny należy do najwybitniejszych grup kontynuujących tradycje polifonicznego śpiewu korsykańskiego. Śpiewacy podczas wykonywania pieśni stoją blisko siebie, ich głosy rezonują – pomnażając swoją intensywność, stają się jednym, wspaniałym instrumentem. Występ grupy to zawsze silne przeżycie, swego rodzaju misterium.
I to nie tylko dlatego, że śpiew wielogłosowy łączył się od wieków ze sferą sacrum; A Filetta „to wielki mocny głos, który rzuca  nas na kolana ze wzrokiem utkwionym w niebiosa” („Le Monde”); „to dzika poezja
i cielesna duchowość, płonący liryzm” („Liberation”). Ich śpiew jest „oczarowujący niczym noc, głęboki jak nadzieja” („Les Inrockuptibles”).Obok pieśni tradycyjnych zespół wykonuje także autorskie kompozycje swojego lidera i założyciela Jeana-Clauda Acquavivy. A Filetta współpracuje z teatrem, teatrem tańca, operą
i przede wszystkim filmem. Szczególnie owocna jest współpraca z francuskim kompozytorem Bruno Coulais. Zespół interpretował 10 ścieżek dźwiękowych jego autorstwa, w tym nagrodzoną w 2000 roku Cezarem i Golden CD kompozycję do filmu „Himalaya”. Na koncie grupy są także: Złoty Diapazon 1993, Choc du Monde de la Musique 1993 i 1995 oraz  Grand Prix de l'Académie Charles Cros 1995 i 2008.

LA-33 (Kolumbia)



LA-33 to najsłynniejszy dziś kolumbijski zespół grający salsę i jedna z najbardziej znanych grup tego typu
w Ameryce Łacińskiej. Występy na żywo tej 12-osobowej orkiestry porównywane są do „tornada” porywającego do tańca „najsztywniejsze nawet uda”, które rozpoczyna się wtedy, gdy zespół zaczyna grać „La Pantera Mambo” – swoją „huraganową” wersję słynnego tematu Manciniego do „Różowej Pantery”.
Grupa powstała w Bogocie w 2002 roku. Jej nazwa pochodzi od nazwy ulicy, przy której mieści się budynek – miejsce spotkań wielu muzyków. To tam właśnie bracia Sergio i Santiago Mejía wraz z grupą swoich przyjaciół grających jazz, rock, reggae czy ska, rozpoczęli odkrywanie gorących rytmów Wysp Karaibskich,
z których wiele wykorzystywanych jest w salsie. Te różnorodne doświadczenia członkowie grupy wykorzystują w LA-33, co sprawia, że muzyka, którą proponują nie jest prostym powrotem do korzeni czy tylko odtwarzaniem tradycji. Klasyczna salsa stała się osią projektu, który obejmuje też takie style jak boogaloo, guaguancó, timba, latin jazz, son montuno, guajira, funk i mambo. LA-33 triumfował
w kategoriach Best Live Show i Best Live Performance podczas Colombian Salsa Panorama i na X Festiwalu Teatru Iberoamerykańskiego w Bogocie.

Trio 3MA (Mali/Maroko/Madagaskar)



Trzech świetnych muzyków z trzech krajów, trzy tradycyjne instrumenty strunowe, trzy style gry, trzy różne opowieści… Ballaké Sissoko pochodzi z malijskiej dynastii griotów. Gra na korze – 21-strunowym instrumencie, którego brzmienie przypomina dźwięk harfy. Driss El Maloumi jest Marokańczykiem. Gra na oud, klasycznej lutni arabskiej. Rajery z Madagaskaru natomiast gra na valiha, bambusowej cytrze rurowej. Razem tworzą oni Trio 3MA, które oferuje nam wyjątkową syntezę muzycznej Afryki.
Ich muzyka to subtelny dialogu instrumentów i głosów, to budowanie niewidzialnych więzi między krajami,
z których pochodzą artyści, to podróż pomiędzy Wschodem i Zachodem, Południem i Północą, która „porusza czułe struny kontynentu pełnego wyjątkowych kultur i unikalnych instrumentów”. Muzyka przodków, mówią artyści, nie ma sensu, jeśli jej celem nie jest wymiana, przekaz kolejnym pokoleniom, dzielenie się z innymi – dzięki czemu odkrywa się ją na nowo.

R.U.T.A. (Polska) Gore – Pieśni buntu i Niewoli XV-XIX w.



R.U.T.A. czyli Ruch Utopii, Transcendencji, Anarchii albo Radykalna Unia Terrorystyczno-Artystowska to projekt Macieja Szajkowskiego – muzyka (Kapela ze Wsi Warszawa), dziennikarza, popularyzatora muzyki etnicznej. Wszystko zaczęło się od kilku pieśni o chłopskiej krzywdzie, na które Maciej Szajkowski trafił
w 2008 roku. W wyniku poszukiwań, szperania w archiwach i rozmów uzbierał się materiał na płytę „GORE – Pieśni buntu i niedoli XVI - XX w.” (2011). Album oparty jest na archaicznych tekstach piosenek buntu chłopów przeciw feudalnemu systemowi wyzysku; tekstach przepełnionych skargą na choroby, zły los – to repertuar „broczący bólem”, „chłopski blues”. „Muzyka ludowa to nie tylko ładne śpiewy i żywe tańce, to także krzyk o krzywdzie, biedzie, niesprawiedliwości – mówi Szajkowski. Pieśń była jedyną możliwością do wyrażania uczuć, okazywania buntu. Była jedyną przestrzenią wolności. Czuję, że ludzie czekali na taką płytę, na pokazanie tego niegrzecznego folku”.
Do współpracy nad płytą Maciej Szajkowski zaprosił czołówkę wokalistów polskiego zaangażowanego rocka (Paweł „Guma” Gumola / Moskwa, Robert „Robal” Matera / Dezerter, Nika / Post Regiment, Hubert „Spięty” Dobaczewski / Lao Che) oraz muzyków z grup Orkiestra Rivendell, Mosaic, Maćko Korba i Kapela Ze Wsi Warszawa. Muzyka (aranżacje: Kamil Rogiński z Orkiestry Rivendell) wykonywana jest na dawnych instrumentach akustycznych: lirze korbowej, fidelach płockich, suce biłgorajskiej, tradycyjnych barabanach, bębnach obręczowych, kontrabasie i pile.

Faiz Ali Faiz (Pakistan)



Faiz Ali Faiz pochodzi z rodziny, która śpiewa qawwali (gatunek muzyki charakterystyczny m.in. dla Pakistanu, związany z mistycznym odłamem islamu – sufizmem) od 7 pokoleń. Swoją karierę artysta rozpoczął w 1978 roku, zakładając jednocześnie zespół wykonujący qawwali. Głos Faiza charakteryzuje się rozległą skalą i szczególnie bogatą barwą przywodzącą na myśl legendarnego NusrataFateha Ali Khana. Faiz, piszą krytycy, „ma wszelkie szanse objąć schedę po NusracieFatehu Ali Khanie (...). Ze swym dość wysokim, odrobinę ochrypłym głosem, dowodzi wokalnej elastyczności, maestrii ornamentacji, zapierającej dech w piersiach głosowej erudycji, których nie wstydziłby się jego mistrz u szczytu formy. To bezdyskusyjnie nowy wielki głos qawwali”.
Pragnieniem artysty jest zachowanie tradycyjnej interpretacji qawwali, stąd nie stroni od wykonywania
i nagrywania żelaznych standardów tej muzyki. Ma także na koncie współpracę z muzykami flamenco,
co pokazało wspólne korzenie tych dwóch gatunków muzycznych. Faiz Ali Faiz był dwukrotnie nominowany do World Music Award przyznawanej przez Radio BBC w 2005
i 2006 roku.

Christine Salem (Reunion)

Christine Salem pochodzi z wyspy położonej na Oceanie Indyjskim. Jest jednym z rzadkich kobiecych głosów muzyki maloya, która zrodziła się w połowie XVIII wieku i była głosem niewolników, a dziś jest ważnym elementem tożsamości kulturowej wyspy. Artystka śpiewa w języku kreolskim, malgaskim, komoryjskim i swahili, akompaniując sobie na ulubionym instrumencie – kayamb. Swój pierwszy album (z zespołem Salem Tradition) nagrała w 1998 roku. Momentem przełomowym w historii grupy było tournée po Francji i przede wszystkim występ na Targach Womex w Essen w 2002 roku, po którym posypały się zaproszenia na kolejne koncerty i festiwale.
Najnowsza płyta Christine Salem „Lambousir” (2010) pokazuje niezwykłą dojrzałość tej wokalistki. To wynik powrotu do korzeni, podróży na Komory, Madagaskar, spotkań z tradycyjnymi muzykami. W swoich tekstach po raz pierwszy od lat powróciła ona do tematu niewolnictwa, a muzykę oparła na rytmach granych podczas ceremonii poświęconych przodkom.

Le Trio Joubran (Palestyna)  AsFâr



Zespół tworzy trzech braci – Samir, Wissam i Adnan Joubran. Ci mistrzowie gry na oud pochodzą
z palestyńskiego rodu grającego na tym tradycyjnym instrumencie od czterech pokoleń. Ich ojciec jest jednym z najbardziej znanych – nie tylko w Palestynie, ale również w całym świecie arabskim – lutników wytwarzających oud. Każdy z braci gra w charakterystyczny dla siebie sposób, który jest jednocześnie mistrzowsko zsynchronizowany z grą pozostałych członków tria. Wypracowany przez nich styl pozwala usłyszeć lutnię arabską na nowo, która – jak się okazuje – może pojawić się nie tylko w ramach podkładu czy partii solo, ale sprawdza się również w złożonych i pełnych emocji kompozycjach. Repertuar Le Trio Joubran to zarówno oryginalne kompozycje, jak i wyśmienite, subtelne improwizacje. Na perkusji wspomaga ich Youssef Hbeisch. Program „Asfâr” (z którym grupa przyjedzie na EPP) to tytuł piątego albumu z muzyką skomponowaną i „doświadczoną” przez wszystkich braci. „Asfâr” (w jęz. arabskim – ‘podróże’, w jęz. angielskim – ‘tak daleko’) to wędrówka przez różne inspiracje muzyków, wynikające także z odkrywania innych kultur.
To również w pewnym sensie odzwierciedlenie ich rzeczywistości: w ciągu ostatnich pięciu lat zespół przeszedł długą drogę, przyciągnął nowych widzów, skomponował muzykę do filmów, zdobył wiele nagród (m.in. na Womex 2004), wystąpił na najważniejszych scenach na świecie (m.in. Carnegie Hall czy paryski Theatre de la Ville) w towarzystwie artystów o międzynarodowej sławie.


>>warsztaty

CK ZAMEK, 16-18.06., godz. 10.00-15.00
Podczas festiwalu odbywały się warsztaty  instrumentalne, rytmiczne, taneczne i wokalne.

Zaproszeni przez nas wybitni artyści to:

Zofia Dragan i Kapela Manugi (Polska)
Zofia Dragan, silnie związana z miejscowością Bukówiec Górny, jest regionalistką, członkinią
i inicjatorką powstania wielokrotnie nagradzanych w kraju i za granicą bukówieckich kapel dudziarskich, autorką wielu tekstów gwarowych i scenariuszy widowisk obrzędowych.
Kapela Dudziarska Manugi      
W ciągu 25 lat działalności tej kapeli przewinęło się przez nią około 20 skrzypków i dudziarzy. Kapela przygrywa do tańca bukówieckim zespołom regionalnym; koncertuje też samodzielnie. Grywa na weselach, zabawach, wieczorkach. Jest laureatem licznych nagród na ogólnopolskich konkursach. Obecnie Kapelę tworzą: Tomasz Kiciński – dudziarz, skrzypek, budowniczy dud, Michał Mocek – skrzypek, Wojciech Białasik – dudziarz, Zbyszek Kasperski – skrzypek. W tym składzie Kapela nagrała płytę „Skrzypki ładnie grajum, dudki ładnie brzynczum...” (2002). Muzycy grywają także w składzie tradycyjnym dudziarz – skrzypek, jak i w składzie rozszerzonym nawet do czterech par.

Bijan Chemirani (Iran / Francja)

 

Bijan Chemirani pochodzi z jednego z najbardziej znanych irańskich rodów muzycznych. Uczył się gry na zarb (klasyczny perski bęben) ze swym ojcem Djamchidem Chemirani i bratem Keyvanem. (wraz
z siostrą Maryam tworzą oni zespół Chemirani’s, który dał zjawiskowy koncert na pierwszym festiwalu EPP w 2008 roku.)
Zachęcony przez nich w bardzo młodym wieku zaczął koncertować i nagrywać – swój pierwszy album „Gulistan, jardin des roses” wydał jako 22-latek. Artysta występuje w licznych projektach muzycznych m.in z muzykami greckimi – Steliosem Petrakisem i Rossem Daly (współtwórcą pierwszej płyty). Bijan Chemirani brał udział w nagraniu albumu Stinga „If On A Winter's Night...” (2009). Aktualnie koncertuje z trio Lopez Petrakis-Chemirani, a jego najnowszy projekt to międzynarodowa sekstet OnEira.

Maria Pomianowska i Przyjaciele (Polska) 
Maria Pomianowska gra solowo oraz współpracuje z wieloma formacjami i artystami w kraju i za granicą. Obecnie jest solistką grup San Nin Trio, Zespół Polski, Ars Nova i Jedwabny Szlak.
Artystka gra na wielu polskich instrumentach tradycyjnych, wśród których są: suka biłgorajska, fidel płocka, rota celtycka, bas ludowy oraz instrumentach pochodzących z innych krajów: Bułgarii (gadułka), Turcji (rebab), Iranu (kemanche), Indii (sarangi), Chin (er-hu) i Mongolii (morin-hur).
Od 1981 roku Maria Pomianowska prowadzi studia nad unikatowymi technikami gry na instrumentach muzycznych Azji (podróżuje do Indii, Chin, Korei, Japonii, na Bliski Wschód). Studia porównawcze oraz wielokulturowe doświadczenia artystyczne pozwalają jej podjąć się niezwykle trudnego zadania: odtworzenia dwóch zaginionych staropolskich instrumentów smyczkowych. Wspólnie z doc. Ewą Dahlig i lutnikiem Andrzejem Kuczkowskim przeprowadza udaną rekonstrukcję suki biłgorajskiej i fideli płockiej.
Od lat prowadzi wykłady, warsztaty muzyczne w kraju i za granicą. Koncertuje na całym świecie.