|
|
|
Ethno Port
|
>> Festiwal Ethno Port Poznań
12-14.06.09
Wybitne postaci sceny world music przyjadą do Poznania na zaproszenie Centrum Kultury „Zamek”, organizatora festiwalu Ethno Port Poznań. Na drugiej edycji imprezy wystąpią Mari Boine, Iva Bittova, Transglobal Underground, Taraf De Haidouks, Djivan Gasparyan, Habib Koité i Houria Aïchi & L’Hijâz’Car.
Nie zapomnimy też o polskich wykonawcach. Zaproszeni przez nas goście, przedstawiciele międzynarodowych mediów i stowarzyszeń zajmujących się muzyką folkową, będą mieli okazję poznania dorobku polskich artystów – Joanny Słowińskiej oraz grup Żywiołak i Alamut.
program
12.06.09 /piątek/
19.00 SLOWINSKA.ART.PL /Polska/ – scena
20.45 IVA BITTOVÁ & LISA MOORE /Czechy / USA/ – namiot
22.15 MARI BOINE /Norwegia/ – scena
13.06.09 /sobota/
17.00 ALAMUT /Polska/ – namiot
19.00 DJIVAN GASPARYAN /Armenia/ – namiot
20.30 TARAF DE HAIDOUKS /Rumunia/ – scena
22.30 TRANSGLOBAL UNDERGROUND /Wielka Brytania/ – scena
14.06.09 /niedziela/
16.00 Pokaz filmu „Feel Like Going Home”, reż. Martin Scorsese – CK „Zamek” / Sala Wielka
Wprowadzenie: Włodzimierz Kleszcz
Po projekcji spotkanie z Habibem Koité
19.00 ŻYWIOŁAK /Polska/ – scena
20.45 HABIB KOITÉ & BAMADA /Malia/ – scena
22.45 HOURIA AÏCHI & L’HIJÂZ’CAR /Algieria /Francja/ – namiot
artyści
Houria Aïchi & L’Hijâz’Car
Houria Aïchi jest jedną z najbardziej znanych pieśniarek algierskich. Pochodzi z górskiego regionu Aures /północno-wschodnia Algieria/ zamieszkałego przez Berberów Shawiya. Już jako dziecko uczyła się tradycyjnych pieśni i skomplikowanych technik śpiewu, które kobiety Shawiya przekazują sobie z pokolenia na pokolenie. Później zaczęła spisywać teksty i muzykę, obecne dotychczas tylko w tradycji ustnej, przyczyniając do rozpowszechnienia autentycznej poezji śpiewanej regionu Aures. Od śpiewania tych właśnie świętych, tradycyjnych utworów, wykonywanych przy akompaniamencie bębna ramowego bandir i dźwiękach fletu trzcinowego gasba, artystka rozpoczęła swoją karierę. Utrwaliła je na swojej pierwszej płycie „Chants de l’Aurès” z 1990 roku.
Swoboda techniki wokalnej Hourii Aïchi w naturalny sposób zbliżyła ją do jazzu i improwizacji; chęć poznania historii swojego ludu zaowocowała epickimi opowieściami o mitycznych jeźdźcach z Aures; potrzeba wzbogacenia repertuaru – spotkaniem z innymi artystami.
Francuska grupa L’Hijâz’Car pochodzi ze Strasburga. Ich twórczość łączy muzykę regionu Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu z rockiem i jazzem. Zespół występuje w składzie: Grégory Dargent (aranżacja, instrumentacja, oud, banjo), Nicolas Beck (tarhu, hajouj), Etienne Gruel (instrumenty perkusyjne), Fabien Guyot (instrumenty perkusyjne), Jean-Louis Marchand (klarnet basowy).
Wynikiem współpracy Aïchi i zespołu L’Hijâz’Car jest album „Cavaliers de l’Aures” – przemyślana fuzja stylów, na którym artystka swym urzekającym, czystym głosem opiewa świat rycerskich zasad, odwagę i brawurę jeźdźców z Aures.
Iva Bittová & Lisa Moore
Iva Bittová – charyzmatyczna czeska wokalistka, skrzypaczka i kompozytorka łączy w niekonwencjonalny sposób dorobek współczesnej muzyki rockowej i awangardowej z melodyką i estetyką słowiańskiego folku. Artystka fenomenalnie „bawi się” swoim głosem, jej wokal często z tradycyjnego śpiewu przeradza się w krzyk, jęk, szept. Każdy jej występ to coś więcej niż tradycyjnie pojmowany koncert – to unikalny, transowy, często improwizowany spektakl. „Bittová, dobrze znana z hipnotycznych nagrań, podczas występu na żywo staje się niepojętym fenomenem… Wydaje z siebie niesamowicie nieprawdopodobną kombinację dźwięków z iście zegarmistrzowską precyzją w sposób tak zwyczajny, w jaki większość ludzi zanuciłoby piosenkę ludową lub dziecięcą rymowankę”.
Bittová ma na koncie kilkanaście płyt: zadebiutowała w roku 1985 wydawnictwem „Bittová + Fajt”; jej pierwszy w pełni solowy album ukazał się w 1991 roku. Artystka współpracowała z czołowymi przedstawicielami awangardy rockowej: Fredem Frithem, Tomem Corą, grupami Art Zoyd i Bang on a Can.
Lisa Moore pochodzi z Australii, od 1985 roku mieszka w Nowym Jorku. Magazyn „New Yorker” obwołał ją „nowojorską królową awangardowego fortepianu”. Artystka łączy świetną technikę gry na fortepianie z niezwykłym wokalem. Wydała cztery solowe płyty, współpracowała przy 30 kolejnych albumach. Lisa Moore była jednym z założycieli stowarzyszenia muzycznego Bang on a Can i przez lata występowała z jego „zespołem reprezentacyjnym” Bang on a Can All-Star.
Bittová i Moore zaprezentują na festiwalu program „Noc na Ziemi”. Złoży się na niego zarówno klasyka /Bartok, Bach, Dvořák, Ravel…/, jak i pieśni ludowe, kołysanki czy utwory Randy Newmana i Johna Lennona. Przenikliwy śpiew Bittovej perfekcyjnie dopełnia Lisa Moore, „intuicyjnie tworząc jedynie minimalne dopełnienie instrumentalne dla surrealistycznej podróży wokalnej zaproponowanej przez czeską artystkę”.
Mari Boine
Mari Boine mieszka na północy Norwegii, należy do ludu Sámi, w którym ciągle żywa jest rytmiczna forma śpiewu – tzw. joikowanie. Teksty joik opowiadają zazwyczaj o miłości, o pochodzeniu i życiu ludu Sámi, a także o walce dobrych i złych szamanów. Jedną z ich funkcji jest wyrażenie tożsamości osoby, miejsca lub zwierzęcia, identyfikacja przynależności klanowej, przekazanie wtajemniczonym intymnego portretu danej osoby. Nie ma w nich podziału na zwrotki i refren – zbudowane są z powtarzanych kilkakrotnie krótkich fraz. Joikowanie, wraz z użyciem szamańskiego bębna, jest uznane za ważny element pogańskich rytuałów. Jako elementy kultury niechrześcijańskiej praktyki te były przez wiele stuleci zakazane.
Artystka przejęła wiele z tradycji, w której wyrosła; uznawana jest powszechnie za ambasadorkę swojego regionu, choć – jak sama mówi – nie może reprezentować całego swojego ludu, może jedynie opowiedzieć o swoim doświadczeniu bycia członkiem Sámi: o bólu i ucisku, ale również o radości wynikającej z życia w kulturze tak bliskiej i przyjaznej naturze. Jej twórczość, którą trudno jednoznacznie zdefiniować, zaciera granice między muzyką świata, folkiem, jazzem czy rockiem. Przełomowy dla jej kariery był rok 1989, kiedy ukazał się entuzjastycznie przyjęty album „Gula Gula”. Mari Boine współpracowała z wieloma wybitnymi muzykami; m.in. Peterem Gabrielem i Janem Garbarkiem.
Djivan Gasparyan
Djivan Gasparyan legenda world music, to niekwestionowany mistrz tradycyjnego instrumentu – duduk (instrument dęty drewniany brzmieniem zbliżony do klarnetu czy oboju). Zaczął na nim grać w wieku 6 lat – intuicyjnie, bez znajomości nut. Swoją pierwszą nagrodę w konkursie dla osób grających na duduk zdobył w 1956 roku. Nie sposób wymienić wszystkich kolejnych wyróżnień… Gasparyan jest laureatem wielu międzynarodowych nagród, wśród których jedną z najbardziej prestiżowych jest nagroda WOMEX 2002 /World Music Expo/ za całokształt dokonań muzycznych.
Djivan Gasparyan koncertował na całym świecie, ukazując i rozsławiając armeński folklor oraz muzykę graną na duduk. Występował solo, a także wraz z Chronos Quartet, wiedeńską orkiestrą symfoniczną oraz orkiestrami symfonicznymi z Erewania i Los Angeles. Współpracował z wieloma niezwykle znanymi i cenionymi muzykami prezentującymi różne style muzyczne, wśród których byli m.in. Hossein Alizade, Sting, Erkan Ogur, Michael Brook, Peter Gabriel, Lionel Richie czy Boris Gerbenshchikov. Stworzył lub współtworzył muzykę do filmów: „Stan oblężenia” /1998/, „Oniegin” /1999/, „Gladiator” /2000/ czy „Doktor Żywago” /2002/.
Tak po jednym z koncertów muzyka pisał New York Times: „Djivan Gasparyan zbudował prawie cały koncert wokół spokojnych pieśni i każdą z nich przeistoczył w cichy, fascynujący dramat”.
Taraf De Haidouks
Taraf De Haidouks („kapela zbójców”) to jeden z najsłynniejszych zespołów cygańskich. Muzycy pochodzą z małej wioski Clejani, leżącej na południe od Bukaresztu. Przez lata byli „zwykłą” kapela grającą na weselach, zupełnie nieznaną poza własnym regionem. Sytuacja zmieniła się, kiedy wytwórnia Crammed Discs wydała ich pierwszą płytę „Musique des Tsiganes de Romanie” /1990/. Album został entuzjastycznie przyjęty zarówno przez publiczność, jak i media, a zespół zaczął koncertować w całej Europie. W 1992 roku Taraf de Haidouks nagrali program telewizyjny z Yehudi Menuhinem, a także wystąpili w filmie „Latcho Drom” w reż. Tony’ego Gatlifa. Druga płyta kapeli „Honourable Brigands, Magic Horses and Evil Eye” /1994/ została ogłoszona przez niemieckich krytyków Best World Album Music
Habib Koité & Bamada
Habib Koité wielka osobowość afrykańskiej muzyki wywodzi się w prostej linii od griotów Khassonké, opowiadaczy historii, dzięki którym przetrwała tradycja ustna. Znany jest ze swojego unikalnego stylu gry na gitarze. Artysta gra na niej tak, aby swoim brzmieniem przypominała dźwięk kamale n'goni /to mały sześciostrunowy instrument stworzony 20 lat temu przez malijskich myśliwych/.
Ojczyzna Koité może pochwalić się niezwykle bogatymi tradycjami muzycznymi, z całą gama stylów i rytmów charakterystycznych dla poszczególnych regionów i lokalnych kultur. „ W Mali – mówi artysta – muzyka jest wszędzie, a ja słucham wszystkiego”. Zasługą Habiba Koité jest łączenie tych różnych tradycji; stąd niektórzy określają jego twórczość jako panmalijską. Artysta pisze również piosenki, które swym brzmieniem przypominają bluesa czy flamenco. To nic dziwnego, skoro jego nauczycielem był mistrz muzyki afrokubańskiej, Khalilou Traoré.
Swoja pierwszą płytę „Muso Ko” artysta wydał w 1995 roku. Najnowsza – „Afriki”, zawierająca całkowicie akustyczny materiał, ukazała się przed dwoma laty. „Chrapliwy głos, łatwo wpadające w ucho refreny, płynne frazy gitarowe oraz inteligentna układanka wielu malijskich tradycji – to wszystko można znaleźć na tym albumie” /K. Kane/.
Ten wybitny muzyk jest laureatem wielu nagród, m.in.: Kora Award i afrykańskiej Grammy dla najlepszego artysty z Afryki Zachodniej. W Poznaniu wystąpi ze swoim zespołem Bamada.
Transglobal Underground
Muzyka tej brytyjskiej grupy, określana często jako „world fusion”, to żywiołowa mieszanka muzyki orientalnej i afrykańskiej z nowoczesnymi brzmieniami /house, drum'n'bass i techno/.
„Jeśli Londyn jest miastem globalnym, wielokulturowym – czytamy w recenzji ich płyty Moonshout z 2007 roku – to ta płyta jest ścieżką dźwiękową tego miasta”.
Transglobal Underground powstał w 1991 roku. W ciągu ostatniej dekady stał się jednym z najbardziej charakterystycznych, przebojowych i rozpoznawalnych zespołów łączących taneczne rytmy z wpływami muzyki etnicznej. Atrakcyjność TGU polega na pozytywnej mieszance sampli, loopów i elementów techno z etniczną instrumentalizacją, z brzmieniem prawdziwych, „żywych” instrumentów.
Trzon tego kolektywu DJów stanowią Tim Whelan i Hamilton. Poza nimi skład TGU często się zmienia. Przez kilka lat, jeszcze przed rozpoczęciem kariery solowej, „terminowała” u nich Natacha Atlas.
Slowinska.art.pl
Joanna Słowińska „to sceniczna osobowość. Biorąc pod uwagę jej skalę głosu, swobodę artykulacji (przy jednoczesnej grze na skrzypcach!), radość śpiewania, a wreszcie artystyczną
i estetyczną jakość jej muzykowania, trzeba przyznać, że to jedna z najbardziej wyrazistych
i charyzmatycznych postaci na polskiej scenie, nie tylko folkowej”. /T. Janas/
Miłośnikom etno i world music Joanna Słowińska znana jest z repertuaru inspirowanego polską i słowiańską muzyką tradycyjną. Folk jest jednak dla artystki tylko jedną z inspiracji, o czym świadczy choćby ostatni solowy album „Możesz być” z 2008 roku. Słychać na nim i jazzowe nuty, i rytmy klubowe. „Słowińska, pisze Tomasz Janas, pozwala sobie /i swoim muzykom/ na swobodne żonglowanie tematami, nadając im własne, twórcze piętno.
Powiedziałby ktoś, że wychodzi poza granice folku, ale może raczej poszerza pole oddziaływania tego terminu. Równie mocną stroną płyty, co interpretacje tradycyjnych pieśni, są autorskie kompozycje członków zespołu”.
W plebiscycie Polskiego Radia Nowa Tradycja płyta „Możesz być” /podobnie jak album „Live in Alchemia” w 2005 roku/ wyróżniono prestiżowym tytułem Folkowej Płyty Roku.
Słowińska śpiewa także w kompozycjach oratoryjnych Zygmunta Koniecznego i Piotra Rubika. Z autorskimi recitalami występowała w większości krajów Europy i w USA. Koncertuje z zespołem złożonym z krakowskich instrumentalistów.
Alamut
Alamut to zespół grający oryginalne połączenie transowej muzyki etnicznej z jazzem. Pobrzmiewają w niej echa bliskowschodnich harmonii przyprawionych jazzową improwizacją; w innych miejscach wpisują się w kontekst skrajnie ascetycznej formuły minimal music.
Te mroczne, chłodne dźwięki ożywia hipnotyczny śpiew Asji – wokalistki
posługującej się oryginalną techniką i dysponującą pięciooktawową skalą głosu.
Muzycy z jednej strony wyciągają na pierwszy plan rytualne ścieżki muzyki etnicznej, z drugiej – nieustannie odnoszą je do różnych wątków awangardy elektronicznej, rockowej i jazzowej ostatniego dwudziestolecia. Mamy więc wokal Asji: głęboki, nerwowo narastający: od skromnie zaśpiewanych południowoeuropejskich melodii po ekstatyczne wokalizy o bliskowschodnim rodowodzie; mamy ukrytą w tle plątaninę monotonnych, transowych rytmów. Odkrywamy też, mniej wyeksponowane, ale nie mniej ciekawe, brzmienia Zachodu: jazzujący bas czy swobodne improwizacje etnicznych instrumentów.
Żywiołak
Żywiołak to muzyka żywiołów, to nowa polska energia muzyczna. Grupa powstała w 2005 roku w wyniku spotkania dwóch pasjonatów nurtów muzycznych, określanych jako heavy-folk, hard-folk czy folkmetal: Roberta Jaworskiego /ich troLe, Kapela ze Wsi Warszawa/ oraz Roberta Wasilewskiego (Open Folk). Inspiracją dla zespołu jest „demonologia ludowa”; ludowe podania, mity pogańskie i wierzenia przedchrześcijańskie. Na tę tradycję artyści patrzą z dużym dystansem i przymrużeniem oka.
Ich album „Nowa ex-tradycja” /2008/ to „pierwsza na polskiej scenie tak odważna próba wyeksponowania mrocznych aspektów ludowej tradycji i nadania folkowym melodiom ciężaru niemalże metalowego. Efekt ten muzycy uzyskali, zagęszczając wygrywane na archaicznych instrumentach, drapieżne tematy masywnym, przesterowanym basem. Swoje robią plemienne bębny, które w nakręcaniu transowości osiągają intensywność techno beatu, sprawiając, że całość brzmi niczym wariacja na temat: dyskoteka w czasach Mieszka I”. /B. Chmielewski/.
W 2006 roku Żywiołak zdobył Grand Prix na Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia Nowa Tradycja.
* * *
Ethno Port Poznań, prezentujący niezwykle popularną na całym świecie world music, to nowa propozycja Centrum Kultury „Zamek” w Poznaniu. Pierwsza edycja imprezy odbyła się w czerwcu 2008 roku. Nasze zaproszenie przyjęli wybitni artyści (m.in. Värttinä, Chemirani’s, Kimmo Pohjonen, Adama Drame czy Oumou Sangare). Na festiwalu zabrzmiała zarówno muzyka czysta i surowa w swej formie, bliska temu, jak brzmiała od pokoleń, jak i ta, która korzysta z bardzo współczesnych i nowoczesnych rozwiązań brzmieniowych czy aranżacyjnych. Wyzwaniem był zarówno rozmach imprezy /trzy dni, dwie sceny, dziesięć koncertów, program warsztatowy/, jak i zmierzenie się z nową przestrzenią /Stare Koryto Warty/. Festiwal został doskonale przyjęty przez artystów, publiczność i media.
warsztaty 2009
Ethno Port Poznań zaprasza na trzydniowe warsztaty muzyczne, odbywające się w trakcie trwania festiwalu, zarówno na terenie miasteczka festiwalowego, jak i w salach Centrum Kultury ZAMEK.
Proponujemy warsztaty, oparte na rytmach Indii, Afryki Zachodniej, latynoskich i flamenco.
Warsztaty poprowadzą:
Rytmy Indii – Chandran Veyattummal (warsztaty perkusyjne), Karol Wilkoszewski (konnakol)
Rytmy Afryki Zachodniej - Wiktor Golc i Papadram (warsztaty perkusyjne), Olga Kamińska (Afro dance)
Rytmy latynoskie – Marek “Smok” Rajss, flamenco – Maciej “Mustafa” Giżejewski
Ponadto proponujemy ciekawe warsztaty i pokazy towarzyszące – dla wszystkich chętnych.
Zgłoszenia, zapisy: Agnieszka Łomnicka-Falińska, warsztaty@ethnoport.pl
Opłata za udział w warsztatach – 50 zł.
Udział w warsztatach gwarantuje bezpłatny wstęp na wszystkie koncerty festiwalowe!
bilety: 25 zł, karnety na 3 dni: 50 zł
kasa zamku czynna codziennie oprócz poniedziałków w godz. 11.00-19.00, tel. 061 64 65 260
|
 |
|
|
Cofnij |
Strona główna |
Drukuj |
 |
| |
 |
| Przebudowa kompleksu Sali Wielkiej CK ZAMEK celem efektywnego wykorzystania dziedzictwa kulturowego |
 |
Beneficjent |
Centrum Kultury ZAMEK
Wartość projektu |
61 700 000 PLN
Wartość dofinansowania z Unii Europejskiej |
27 000 000 PLN
Projekt współfinansowany przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Programu Infrastruktura i Środowisko.
 |
| |
 |
| ZAMEK - NOWE OTWARCIE |
 |
Po pięciu latach od powstania koncepcji i po dwóch latach od rozpoczęcia przebudowy – oto wreszcie jest: zmodernizowana, nowoczesna Sala Wielka, a dokładniej cały kompleks sal usytuowanych we wschodnim skrzydle dawnego zamku cesarskiego.
|
| |
|
